Van verandering gesproken

23 juli 2014 - Ashcroft, Canada

Ja, eindelijk nog eens een update! Er is heel wat veranderd de afgelopen dagen, waardoor het er gewoon nog niet van gekomen is om een nieuw bericht te posten. Ik heb nu een dagje vrij, dus gelijk mijn blog updaten. 

Nou, veel gebeurd eigenlijk. Vooral zwaar en hard werken. Helaas ook minder leuke dingen. Waardoor ik de keuze heb gemaakt om van de reining breeding farm naar een andere plaats te gaan. Ik zit nu ook op de Sundance Guest Ranch in Ashcroft, Canada (http://www.sundanceguestranch.com/). Hieronder lees je waarom ik die keuze gemaakt heb:

Ik werkte op de reining breeding farm soms dagen van 8u 's morgens tot 8u 's avonds met amper een uur pauze ofzo. Stallen en paddocks mesten, paarden poetsen, opzadelen, afzadelen, afspoelen , wassen, ... Rijden zat er dan nog niet eens bij! Ik mocht gerust elke dag rijden met 1 van de paarden daar, dat was het probleem niet, maar ik was ZO kapot elke dag, dat ik niet veel zin meer had om nog te rijden. Ik heb denk ik 1 vrije dag gehad daar... Voor de rest, werken, werken, werken. Nu moet ik ook wel toegeven dat dit niet altijd zo was hoor, ik had ook halve dagen vrij soms en dan gingen we eens shoppen, of ons nagels laten doen of lekker gaan eten. Maar toch had ik het gevoel dat ik meestal moest werken. 

Normaal was het weekend van mijn verjaardag wedstrijd en gingen we plezier beleven. Vrijdag 11 juli was dan ook nog eens mijn verjaardag en die gingen we daar uitgebreid vieren! Echt, dit zou hét keerpunt moeten geweest zijn. Krijgt mijn bazin op donderdagavond toch wel een trap van haar paard zeker, zwaar beenletsel. Gelukkig niet gebroken, maar wel 30 hechtingen recht over haar scheenbeen, was een grote gapende wonde blijkbaar. Ik heb het niet gezien, was net terug naar huis met haar zoon. Isa (de andere hulp, ook een Belgische, maar iets ouder dan ik) bleef op het wedstrijdterrein bij de paarden en ik zou thuis snel paarden voeren de dag nadien en dan naar de wedstrijd gaan. Dat ging even niet door toen Isa me donderdagavond belde met wat er gebeurd was... Heel de nacht geen oog dichtgedaan en dan vdie rijdag natuurlijk geen verjaardag gevierd :(

Isa zat dan op de wedstrijd met 3 paarden en ik moest natuurlijk die vrijdag alles regelen en doen op de ranch. Ik heb die vrijdag voor verpleegster, stalhulp en huishoudster gespeeld. Van 7u 's morgen tot 9u 's avonds... NIET hoe ik me mijn eerste (en waarschijnlijk laatste) verjaardag in Canada had voorgesteld. Een hele dag zwaar werken en voor de rest zowat de dag alleen doorbrengen. Behalve dan met een redelijk gedrogeerde (door de pijnstillers) bazin (want die was thuis na haar ziekenhuisopname op spoed) die me vanalles vroeg om te doen, en de ranchhand, die zijn portie huilende vrouwen daar nu wel gezien had, denk ik. Ik ben echt compleet gebroken die dag, van de minst leuke verjaardag ooit gesproken, pff. Vanaf nu werk ik nooit meer op mijn verjaardag. Zonder de ranchhand, had ik die dag helemaal alleen doorgebracht waarschijnlijk. Ik begrijp ook wel dat mijn bazin dit zo helemaal niet heeft gewild en ik wou er echt voor haar zijn die dag, maar het ging wel ten koste van mezelf, en dat zou niet mogen.

Ik heb daar nochtans ook al mooie momenten beleefd hoor. Reininglessen krijgen, bijwonen van trainingen, dekkingen ('collections'), veulentjes vertroetelen, de hengsten uitstappen en dan ook nog vieren van Canada Day, naar het schoonheidssalon voor een pedicure, gaan shoppen, genieten van een Tim Hortons Oreo Ice Cap, etc. Het was echt niet allemaal slecht hoor. Maar ik was gewoon zo, zo, ZO moe. En ik sliep dan ook nog eens echt slecht. Amper 4 tot 5u/nacht en dan meestal nog niet eens aan 1 stuk door. Ik werd zo vaak wakker dat het gewoon niet fijn meer was. Dat hielp de zaak natuurlijk ook niet. 

Alle plannen die we hadden voor de zomer waren door het ongeluk van mijn bazin compleet in het honderd gelopen. Geen wedstrijden voorlopig, geen toffe uitstapjes, geen trail rides met de paarden, ... Ik was OP. Dit had ik evengoed in België ook kunnen doen en er voor betaald worden. Want ik kreeg daar (nog?) niet betaald. Voor het werk dat wij daar deden, verwachtte ik toch wel iets meer eigenlijk. Maar ja, je kan niet alles willen natuurlijk. Ik ben gewoon op een heel slecht moment gekomen daar en dat is een beetje mijn pech geweest, helaas.

Had in die periode ook net een jobaanbieding van Sundance Guest Ranch gekregen voor de zomer (en/of begin van het volgende seizoen) om daar te gaan werken als 'wrangler'. Dat is iemand die met de paarden werkt en de vakantiegangers helpt met de paarden en trail rides (= lange buitenritten) begeleidt... En hier zou ik wel degelijk voor betaald krijgen! Ik was sterk aan het overwegen om die aanbieding  aan te nemen. Op die manier verdiende ik er toch iets aan en ging ik waarschijnlijk veel meer rijden ook. Alleen wou ik echt zo graag meer leren over de reining en dit zou echt de ideale stap geweest zijn. Ik mocht wedstrijden (beginners uiteraard) rijden met 1 van de paarden, in de herfst mocht ik dan naar de andere ranch cowgirl gaan spelen, paarden en koeien gaan vangen op de uitgestrekte weilanden (en natuurlijk zou ik daar ook mijn knappe cowboy tegenkomen *lol*) en in het voorjaar dan de veulentjes die geboren worden hier op de ranch. Het klinkt/klonk allemaal zo fantastisch, maar ik vreesde gewoon dat ik het daar niet meer zo lang ging volhouden.

De bazin was wel superlief hoor en ook wel attent, ik denk alleen niet dat ze besefte hoe hard wij eigenlijk wel werkten en hoeveel ze van ons vroeg soms. Het was nogal een stresskip soms, waardoor ze zo echt van de hak op de tak kon springen en plots compleet van de planning afwijken. Dat was echt zo vermoeiend, niet normaal gewoon. Isa had het daar ook best moeilijk mee. Het vreemde is, is dat dit helemaal zo niet was toen Isa daar juist aankwam begin juni. Toen waren er zelfs meer paarden en toch was het werk meer relaxt. Nu waren er toen wel nog 3 andere 'workawayers' die met vanalles hielpen. Nu was het enkel ik, Isa en de ranchhand. Maar Isa vertrekt dus eind augustus en ik denk dat de ranchhand ook iets anders aan het zoeken is... Ik had echt geen idee hoe ik dit allemaal in mijn eentje moest gaan doen. Ik vreesde dat ik die stress niet aan ging kunnen. 

Zo had ik op de zondag van de wedstrijd normaal mijn dag vrij en mocht ik naar de wedstrijd gaan kijken met de zoon van de bazin. Uitslapen zat er alvast niet in, want in de ochtend moest ik de paarden voeren voor mijn vertrek en tegen 9u moest ik klaar staan om te vertrekken naar de show. Ik was wel blij dat ik op de show was, maar ik was zo uitgeput en het was dan nog eens bloedheet ook, waardoor ik niet echt heb genoten van de show. Heb dan ook nog geholpen met in- en uitladen van de trailer (ook een heel karwei) en dan de paarden voeren en stallen mesten. Kortom, tegen het eind van de avond kon ik geen 'pap' meer zeggen. Heb zelfs niks gegeten, zo warm was het en zo moe was ik. Gelukkig wel eindelijk eens iets of wat deftig geslapen, maar duidelijk nog niet voldoende. Daardoor sloeg de twijfel nog harder toe. 

Die maandag moest ik (weer) alles alleen doen, want Isa én de ranchhand (die zijn een relatie met elkaar begonnen onlangs) hadden beiden een dag vrij. Ik stond er dus helemaal alleen voor, en dat met een bazin die bedlegerig was en best veel van je eiste... Ik heb die namiddag vrij genomen. Gelukkig was al het werk die morgend al gedaan en moest ik 's avonds enkel snel de mest uit de stallen halen en de paarden voederen.

Toevallig kwam de eigenares die avond zelf naar me toe met de vraag hoe ik me voelde. Ben toen eerlijk geweest en gezegd dat ik het op deze manier niet echt meer zag zitten en dat ik een betalende jobaanbieding had gekregen. Ze vond zelf dat ik die betalende job moest aannemen, gezien ze me op dit moment nog niet kon betalen. In overleg heb ik dan ook besloten de jobaanbieding op Sundance aan te nemen en die donderdag (17 juli) naar daar te vertrekken. Ik moet wel toegeven dat ik héél hard getwijfeld heb hoor, want op zich was ik daar wel heel graag en het werk samen met Isa delen was wel heel leuk. Maar die avond heb ik toch gemaild naar Sundance om te zeggen dat ik de job aannam. 

Natuurlijk waren mijn laatste 2 dagen op de reining farm geweldig! *zucht* Lekker relaxt het werk doen, in de namiddag ontspannen en 's avonds heerlijk rijden. Isa vertelde me dat het zo altijd was toen zij er net was. Als het zo was geweest toenik er net was, had ik nooit weg gegaan! Want die laatste 2 dagenwaren echt zo fantastisch! 

Op donderdag heeft mijn bazin me dan samen met Isa naar het Greyhound busstation in Langley gebracht. Eerst zijn we samen nog gaan ontbijten. Was echt gezellig en op dat moment wou ik eigenlijk helemaal niet meer weg... Begrijpen wie begrijpen kan hè. Onze bazin ging op vrijdag dan ook naar de andere ranch in Dawson Creek, waardoor ik en Isa, samen met de ranchhand alleen zouden zijn op de reining farm. Misschien had ik gewoon nog even moeten volhouden en daar blijven. Maar de jobaanbieding was ook maar tijdelijk geldig, dus het was erop of eronder. Ik ben dan toch maar vertrokken met de bus ;) 

Kreeg mijn bus toch wel panne zeker *zucht* In het busstation van Chilliwack hebben we meer dan 2u stil gestaan, waardoor ik pas op de ranch was tegen 16u, i.p.v. het geplande 13u30. Om 17u was het dan eten en daarna klaarmaken voor de avondrit. Normaal is er een middagrit en geen avondrit, maar door de hitte was de middagrit naar de avond verplaatst. Ik mocht gelijk mee rijden om de trails te leren kennen. Dan 's avonds de paarden nog eten geven en dan de 'jingle' (= wanneer de paarden van de stal naar de wei gaan). Ik lag pas tegen 23 of later in mijn bed, doodmoe was ik! Van het 1 naar het ander met dan nog een vermoeiende busreis ertussen...

Rust heb ik niet gekend, want de dag nadien mocht ik gelijk om 6u beginnen. Door een misverstand is dat 7u geworden, maar heb wel heel de dag gewerkt. En dit alle dagen tot vandaag. 

Alle dagen beginnen we rond 6 of 7u (afhankelijk van je shift), tot +/- 12u (is vaak zelfs 12u30) en dan van 13u tot 17u (makkelijk 17u30). Van die uren zit ik makkelijk 5 à 6u op een paard. Dit is evengoed super vermoeiend werk, maar op een heel andere manier. De trail rides zijn wel echt prachtig en dat maakt véél goed!

Lichamelijk heb ik weinig last van het vele rijden, waar ik toch wel een beetje over verbaasd ben, haha. Want de trail rides zijn niet niks. Alleen heb ik wel nogal een zeurende pijn in mijn rug, tussen mijn schouderbladen, vooral rechts. Ik denk dat het mijn spieren zijn die moeten wennen ofzo. Maar het is soms echt heel pijnlijk, zeker vooral naar het einde van de dag toe, pfff. Ik moet 's middags toch even gaan liggen. Het gaat niet over, maar helpt toch een beetje. Het lijkt te minderen, dus ik hoop echt dat het snel over gaat. Want op deze manier is het toch niet echt fijn werken. Zondag was er een 'massage therapist' (John) tijdens 1 van men trail rides endie heeft na de trail ride even naar mijn rug gekeken. Die kon alleen maar 1 ding bevestigen, alles zit vast ^^ whaha. Maar goed, dat wist ik eigenlijk wel al, dus ja. 

Wat ik ook heerlijk vind aan de trail rides, zijn de mensen echt begeleiden en helpen. Gisterenochtend was een best spannende trail ride hoor. Eerst zat er een verbrand boompje vast in een meisje haar stijgbeugel, waardoor ze deze boom uittrok en meesleurde. Gelukkig bleef de pony die ze reed er erg kalm onder. Ik reed achteraan mee in de groep, sprong van mijn paard en heb dat meisje geholpen. Mijn handenzwart van de kool, niet normaal. Owh ja, hier zijn redelijk veel bosbranden in de buurt, waardoor het vrij normaal is om verbrande bomen tegen te komen enzo van vorige bosbranden. Vorig jaar is er een bosbrand geweest heel dicht bij de ranch, waardoor we vaak verbrande bomen enzo tegenkomen. Anyway, dus dat meisje geholpen, ze was me heel dankbaar. Hetzelfde meisje heeft op diezelfde rit dan nog een voorval met het zadel, dat plots in de nek van de pony lag. hup, weer van mijn paard gesprongen en weer gaan helpen. Meisje sprong bijna letterlijk in mijn armen. Haar jongere zusje had beetje schrik om te rijden en al helemaal wanneer we bergaf gingen. Toen haar paard even wat sneller bergafwaarts ging, slaakte ze een gil. Dus ook dat meisje heel de weg gekalmeerd en gerustgesteld. Wat rit! Dan in de namiddag een andere rit. Deze was iets minder 'eventful', maar ook hier gezellig praatjes gemaakt met de gasten. Hier heb ik wel wat meegemaakt haha. We kwamen bij een runspot en ik mocht als eerste. Was mijn paard dat toch niet gewoon zeker. Die liep recht de bomen in om terug te draaien whaha. Prachtige schaafwond op mijn arm natuurlijk. Gelukkig niet te erg en ik sta toch al vol blauwe plekken, dus 1 meer of minder, wat maakt het uit ;) Maar goed, ik vind het dus heerlijk om praatjes te maken met de mensen. Het is dan ook erg fijn als mensen nadien naar je toekomen en je bedanken voor de rit. Dat heb ik de laatste 2 dagen mogen ervaren en dat is echt heerlijk. Daar doen we het voor hè! 

Ik slaap hier ook veel beter, heel bizar. Ik word nog wel wakker in de nacht, maar ik slaap sneller terug in en voel me net iets beter uitgerust. Toch ben ik best nog steeds moe. Ben dan ook bijna letterlijk in het werk gegooid ;) Zal gewoon even wennen zijn. Al ben ik wel heel erg blij met mijn dagje vrijaf! 

De sfeer is hier wel fijn. Allemaal jonge mensen samen. Moet wel zeggen dat dit ook best voor veel drama zorgt, het is precies een soap hier soms haha. Vooral onder de wranglers worden wel wat koppels gevormd en die gaan dan uit elkaar, etc. Men zou er zo een serie van kunnen maken. Ik hou me niet te veel bezig met al die dramatoestanden, maar sowieso pik je wel 1 en ander op hoor. 

De wranglers zijn ook een nogal hecht team en ik voel me toch een beetje een 'binnenvaller'. Momenteel ben ik toch nog een buitenstaander... Moet wel zeggen dat iedereen me wel met respect behandelt en dat ik gewoon alle dagen mee mag op de trail rides. Ik hoef dus geen 'rotklusjes' ofzo te doen. Integendeel, ik MOET alle dagen mee op trail, zodat ik de weg leer kennen en snel zelf mijn eigen groep kan meenemen. In het begin voelde ik me hier helemaal niet thuis. Misschien ook wel omdat ik er letterlijk ben ingegooid zonder al te veel uitleg en ik een beetje mijn plan moest trekken. Dat gaat nu wel al wat beter hoor, waardoor ik me ook steeds een beetje meer thuis begin te voelen. Maar of ik ook echt helemaal in de groep ga passen, dat weet ik niet... Ik drink geen koffie of bier en dat vinden ze hier blijkbaar nogal raar. Tja, ben ook een beetje een rare hè ;) haha. Verder heb ik ook (nog) niet echt de cowgirl look (boots, jeans, riem, hemdje, hoed). De jeans en de boots zijn er al, nu de riem, hemdjes en hoed nog. Ik heb dat gewoon niet (dat wisten ze normaal ook, want heb dat in mijn mail gezet) en vraag al van in het begin om te gaan winkelen. Nu was dat niet echt mogelijk want ik heb alle dagen al van 's morgens tot 's avonds moeten werken, dus ja. Maar normaal ga ik vanmiddag eindelijk gaan winkelen! Mijn lijst is lang, hopelijk vind ik alles haha.

De feestjes hier op zaterdag zijn blijkbaar erg legendarisch. Ik heb nog maar 1 feestje meegemaakt, en dat bleek nogal 'rustig' te zijn. Vraag me af hoe een niet rustig feestje hier dan uitziet. Echt iedereen is aanwezig (vooral staff en wranglers dan) en iedereen wordt zo goed als dronken. Alleen ik en een ander meisje zijn die zaterdag nuchter gebleven. Toch heeft me dat er niet van weerhouden om ook plezier te maken hoor. Het was best een hilarische en heel leuke avond! Lag wel pas tegen 2u30 in mijn bed en dan piekt het evengoed als je er om 5u30 weer uit moet om te werken. Maar waarschijnlijk niet zo erg als bij de dronken mensen ^^ haha. Benieuwd wat het komende zaterdag gaat geven! 

Zo, dat is zo een beetje een update van wat er allemaal gebeurd is. Mijn dagen zien er eigenlijk bijna altijd hetzelfde uit, hele dag werken, en dan 's avonds filmpje ofzo kijken met de anderen (mits ik niet te moe ben), douchen en gaan slapen. Beetje saai soms, maar goed, de trail rides en de guests maken veel goed! Zal vast ook wel beteren eens ik mijn eigen groep kan meenemen denk ik. Ach we zien wel hoe het loopt! 

Wat mijn plannen zijn na dit, weet ik nog niet echt. Dat is voor mij ook nog een verrassing! Het seizoen loopt tot eind oktober en het is toch de bedoeling dat ik tot dan blijf. Waar ik nadien naartoe trek, is voor mij ook nog een vraagteken. Waarschijnlijk wat rondreizen en proberende winter hier in Canada te overleven ;) haha. We shall see! 

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade